Ο χώρος του
φωταγωγού υπήρξε ένας ιδιαίτερα αποκαλυπτικός χώρος για εμένα. Μόλις πέρασα από τον χώρο του café φλοράλ στον χώρο του φωταγωγού αυτό που με γοήτευσε ήταν αυτή η μετακίνηση
από τον έναν χώρο στον άλλον. Όποιος το
βίωνε αυτό θα ένιωθε σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, η οποία μετά την
πτώση της σε μία λαγότρυπα, περιπλανιέται σε ένα φανταστικό κόσμο. Αυτός ο φανταστικός κόσμος υπήρξε για εμάς ο
φωταγωγός της μπλε πολυκατοικίας. Ο φωταγωγός αποτελεί ένα φυσικό σκηνικό από
μόνος του. Ο χώρος, συμμετέχει στο θεατρικό έργο της Δανάης Παπουτσή, ως ένα σημαίνον δομικό στοιχείο. Το ενδιαφέρον σε αυτήν την προσπάθεια έγκειται
και στο γεγονός πως ο θεατρικός χώρος εντάσσεται στον πραγματικό χώρο, σε έναν
ζωντανό χώρο που διαρκώς αλλάζει και μεταβάλλεται. Έτσι ο θεατής περνώντας μέσα από την
πόρτα εισόδου περπατάει στον χώρο
και γίνεται μέρος της θεατρικής κατάστασης, βιώνοντας ολοκληρωτικά την εμπειρία τέχνης που
του προσφέρεται , σε αντίθεση με τον κλασικό θεατρικό χώρο, όπου ο θεατής παρατηρεί από απόσταση τα
δρώμενα. Η έννοια της εγκατάλειψης και
της ερήμωσης έρχεται σε αντίθεση με τους φυσικούς ήχους που πηγάζουν από την
ζωή και την δράση των κατοίκων της πολυκατοικίας. Κατά τη διάρκεια της δράσης μου στον χώρο με απασχόλησε
ιδιαιτέρως η φυσιογνωμία του, το βάρος , η πυκνότητα, το φως, ο ήχος, και το
χρώμα που εκπέμπει.
Ανάλογα με την ώρα και τις συνθήκες, η αισθητική ποιότητα του χώρου μεταβαλλόταν
διαρκώς. Τα στοιχεία που χρησιμοποίησα για να επέμβω αποτελούν μια ανεπαίσθητη χειρονομία. Το αποτέλεσμα της προσωπικής μου δουλειάς
ήταν ο χώρος – σκηνικό να εμπεριέχει ένα
συναισθηματικό και συμβολικό νόημα που θα ταυτιζόταν τόσο με το έργο, όσο και
με την αισθητική του φωταγωγού .
Μαργαρίτα
Πέτροβα
εικαστικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου