artjournal-ισμός: Δημήτρης Λάμπρου: “Είναι επιτακτική ανάγκη ο καλλιτέχνης να μεταδώσει ένα μήνυμα ελπίδας…….”

Γνώρισα τον Δημήτρη Λάμπρου μέσα από την πρόσφατη συμμετοχή του στο remap. Παρουσίαζε την δεύτερη ατομική του δουλειά με τίτλο ΄΄story as a dream΄΄ και επιμέλεια του Πέτρου Κοσμά. Το έργο του επικοινωνιακό και πολυεπίπεδο, όπως και ο ίδιος. Επηρεασμένος από την κοινωνικές και πολιτικές δυσαρμονικές καταστάσεις μεταφέρει όπως αναφέρει ο δάσκαλός του Γιώργος Λαζόγκας την οσμή της ιστορικής στιγμής. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές όπως την ζωγραφική, το σχέδιο, το βίντεο, την εγκατάσταση και την φωτογραφία.

Της Μαργαρίτας Πέτροβα

Ποιά ήταν η εμπειρία σου από την πρόσφατη συμμετοχή σου στο remap; 

Η συμμετοχή μου στο remap κάθε άλλο παρά αρνητική ήταν για μένα παρά τις σκληρές κριτικές που είχα ακούσει για το θεσμό. Το εκπληκτικό είναι πως η τέχνη είναι το μέσο στην προκειμένη περίπτωση που μπορεί να ζωντανέψει μια παρατημένη από την πολιτεία περιοχή του κέντρου. Ο κόσμος συρρέει με όρεξη για την τέχνη και για το τι αυτή έχει να πει στην διατοπική κατάσταση την οποία όλοι βιώνουμε. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί με σκοπό να επικοινωνήσει αλλά και να εκφραστεί. Είναι επιτακτική ανάγκη να μεταδώσει ένα μήνυμα ελπίδας να σπείρει τον προβληματισμό και να δημιουργήσει στο κοινό κριτική σκέψη. Αυτό είναι που μας λείπει. Να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα.

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα από την προσέλευση και το ενδιαφέρον του απλού κόσμου με το αγνό του βλέμμα με δίψα και όρεξη για τη γνωριμία του με την σύγχρονη τέχνη να τριγυρίζει στα σοκάκια και να ζωντανεύει με την παρουσία του, γειτονιές του Μεταξουργείου και τους χώρους τέχνης που μέχρι πρόσφατα ήταν άδειοι. Προσωπικά τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να εκθέσω το έργο μου στο ευρύ κοινό να γνωρίσω καλλιτέχνες Έλληνες και ξένους. Ήταν ευκαιρία για εμένα μέσα από αυτήν την διεθνή διοργάνωση να δημιουργήσω γόνιμο έδαφος και για μελλοντικές συνεργασίες. Η διοργάνωση πιστεύω δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες του εξωτερικού.

Πες μας λίγα λόγια για το έργο σου.

Η προσωπική μου διαδρομή χαρακτηρίζεται από μια επίμονη, επίπονη μα και ενοποιητική προσπάθεια που αφορά την μελέτη του σχεδίου, του υλικού και της υφής του. Το παιχνίδι με το τυχαίο μέσω προσχεδίων μου, το μετατρέπω σε μια αυστηρή και δωρική αρχιτεκτονική. Οι κατασκευές μου, προτείνουν αυτόν τον δομικό μετασχηματισμό του ίδιου του υλικού. Μέσω της μορφής του και της φόρμας του θέλω να εκφράσω την επιζητούμενη αρμονία σε αντιδιαστολή με την κοινωνικοπολιτική δυσαρμονία. Η κατασκευή μου οπότε δεν είναι μια προσωπική υλοποίηση ενός δικού μου αισθήματος, αλλά ενός κοινού. Στην δουλειά μου με ενδιαφέρει η έννοια του μετασχηματισμού της ίδιας της κοινωνίας σύμφωνα με τη θεωρία του δομικού μετασχηματισμού (HUBERMAS). 




Η πυραμίδα είναι δυνατό και πολύπλευρο εννοιολογικό σχήμα που παίζει κυρίαρχο ρόλο στην δουλειά σου. Ποιος είναι ο συμβολισμός της;
Η πυραμίδα στις κατασκευές αυτές, ως μεταφορά υποδηλώνει τον ταξικά διαμορφωμένο ανθρώπινο πολιτισμό, ο όποιος είναι δομημένος ιεραρχικά. Τα μεγαλοπρεπή έργα αρχιτεκτονικής του παρελθόντος που διδάσκονται ως τα επιστεγάσματα πολιτισμών ευμάρειας και προόδου, αποκρύπτουν μια αλήθεια που συμπεριλαμβάνει έντονα την δουλικότητα και γενικότερα τις σχέσεις εξουσίας. Ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε τελειώνει. Αυτό εκφράζει ανατροπή της δομής της πυραμίδας μέσω της κατασκευής του έργου. Από την ανατροπή αυτή προκύπτει, μέσα από το ίδιο της το υλικό, το ροκανιδί που είναι η τέφρα του ξύλου, ο ευτελές , το αχρείαστο, μια νέα πυραμίδα με τετραγωνική βάση που συμβολικά υποδηλώνει ότι οι ιδέες έχουν πιο στέρεα θεμέλια όταν γεννιούνται μέσα από τα σπλάχνα της γης. Η ανεστραμμένη πυραμίδα, οπότε είναι και σύμβολο μήτρας, ακούει τον επιθανάτιο ρόγχο ενός κόσμου που καταρρέει αλλά παράλληλα ακούει και την κραυγή του κλάματος ενός νέου που γεννιέται. Είναι κρίμα να λυπόμαστε για ότι με μανία αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε. Ας μην ξεχνάμε πως κάθε νέα γέννα μπορεί να σκοτώσει την μητέρα. Το ενδεχόμενο του ρίσκου που εμπεριέχει κάθε νέα αλλαγή αυξάνει σημαντικά το ενδεχόμενο του λάθους. Ο καλλιτέχνης όμως δεν μπορεί να μην πάρει αυτό το ρίσκο. Έτσι ανάμεσα στους νόμους που υπάρχουν, είτε αυτοί είναι κοινωνικοί, είτε νόμοι των ήχων και των χρωμάτων, η γνώση αυτών των νόμων όπως λέει και ο Νικόλας Κάλας : ‘’ είναι απαραίτητοι σε όσους θέλουν να μεταβάλλουν την ύλη, είτε αυτή είναι μάρμαρο, ξύλο, χρώμα είτε η ίδια η κοινωνία’’.

Χρησιμοποιείς στην δουλειά σου πολλά και διαφορετικά πλαστικά μέσα, όπως την φωτογραφία, το σχέδιο, την εγκατάσταση, κ.α.

Σκοπός μου είναι μέσα από μια πολυφωνία των μέσων και των μορφών να βγάλω ένα συνολικό αποτέλεσμα, όπως μια συγχορδία που αποτελείται από πολλά διαφορετικά όργανα, παράγει στο τέλος μια ενοποιημένη μουσική μελωδία. Η κατασκευή και η εγκατάσταση είναι το κύριο μέρος της δουλειάς μου, η οποία πλαισιώνεται από ένα αρχειακό υλικό προσχεδίων και έτοιμων εντύπων της καθημερινότητας τα οποία με λεπτές εικαστικές παρεμβάσεις ανάγω σε τέχνη. Το βίντεο χρησιμοποιείται στην δουλειά μου λόγο της αμεσότητας του, προσδίδοντας πατήματα στον θεατή. 

Έχεις αναφέρει την επιρροή του Νικόλα Κάλα στο έργο σου. Ποια είναι τα σημεία επαφής σας;
Όπως προανέφερα έχω επηρεαστεί από τα ιστορικά πρωτοποριακά κινήματα. O σουρεαλισμός, ο κονστρουκτιβισμός, russian Avant Garde, και η Arte Povera, είναι κινήματα τα οποία υπερασπίστηκαν την κοινωνική διάσταση της τέχνης. Το ίδιο συνέβη στην ποίηση και στην λογοτεχνία. Ο Νικόλας Κάλας με το επαναστατικό και ανατρεπτικό του πνεύμα συνέδεσε το όνειρο και την προσωπική επιθυμία με την κοινωνική αλλαγή. Η εκρηκτική και πληθωρική του εμφάνιση που κατέκλυσε σε σύντομο χρονικό διαστήματα λογοτεχνικά έντυπα της εποχής του καθώς και οι θυελλώδεις αντιδράσεις που ακολούθησαν παραγκώνισαν το έργο του από τα ελληνικά γράμματα. Θεωρώ χρέος μου να ξαναπιάσω έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους του μεσοπολέμου και να συσχετίσω το έργο μου με το ιλιγγιώδες πνεύμα του. Φέρνω το πνεύμα του στο παρόν να ταυτίσω το προφητικό του πρόσταγμα με την εποχή μας η οποία ζητά το όνειρο και την επιθυμία πλέον ως επιτακτική ανάγκη και όπως λέει και ο ίδιος " πρέπει να έχουμε θάρρος να δούμε τι θα γίνει όταν ότι αγαπούμε πολύ πεθαίνει και όχι να λατρεύουμε πτώματα, ψόφια ιδανικά της Βαϊμάρη, σάπια κρέατα της Βαρκελώνης, ιδανικά διανοητικώς ευνούχων… αλλά χρειάζεται αδιαλλαξία γιατί δεν είναι καιρός για κλάματα ". Τι πιο επίκαιρο, τι πιο ουσιώδες και διαχρονικό. Το παρελθόν λοιπόν μέσα από το βλέμμα του υπεισέρχεται στο παρόν το οποίο παράγει μέλλον. Αυτό είναι και το τελικό μήνυμα του έργου μου.

Δανείζοντας την φράση του Κάλας «..ας αλλάξουμε το παρελθόν και ας μεταμορφώσουμε το μέλλον, ας γεμίσουμε και τα δύο με τις νέες ελπίδες των επιθυμιών μας», θα ήθελα να σε ρωτήσω κατά πόσο πιστεύεις είναι εφικτό στις μέρες μας να οραματιζόμαστε κάτι τέτοιο;
Η τέχνη , όπως λένε μερικοί δεν είναι μάθημα σχολής, αλλά δράσης. Ο καλλιτέχνης δρα πάνω στο αντικείμενό του, δηλαδή βούλεται, επιθυμεί. Με τον τρόπο αυτό μετουσιώνει το υλικό του σε έργο τέχνης. Αν δεν επιθυμούμε και παραμένουμε αδρανείς δεν μπορούμε και να ελπίζουμε στην αλλαγή του παρόντος για ένα καλύτερο μέλλον και δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι αυτό που πρέπει να πετάξουμε. Το όνειρο με τον τρόπο αυτό πρέπει να διατηρηθεί ζωντανό ως ο διακαής πόθος για την μεταμόρφωση του μέλλοντος.

Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας οι συνθήκες για να παράγει ένας καλλιτέχνης έργο;

Οι συνθήκες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και αναφέρομαι ειδικά στις οικονομικές δεν είναι καθόλου ευνοϊκές, όπως όλοι γνωρίζουμε. πιο συγκεκριμένα στον χώρο της τέχνης και στο κομμάτι των εικαστικών οι νέοι καλλιτέχνες καλούνται να αντιμετωπίσουν αρκετές δυσκολίες. Δυστυχώς οι κρατικές χορηγίες όλο και λιγοστεύουν και οι κρατικοί μηχανισμοί δεν στηρίζουν επαρκώς τα δρώμενα.
Οι νέοι καλλιτέχνες προσπαθούν με δικά τους μέσα να αναδείξουν και να υποστηρίξουν το έργο τους. Θεωρώ ότι εάν η παρουσία της πολιτείας ήταν υπαρκτή, οι νέες εικαστικές προτάσεις θα ήταν περισσότερο παρούσες στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη ελληνική τέχνη έχει να πει και να δείξει … χρειάζεται ωστόσο περισσότερο ενδιαφέρον από τους αρμόδιους φορείς και περισσότερη βοήθεια.

Cv

Ο Δημήτρης Λάμπρου γεννήθηκε το 1980.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Αποφοίτησε από την Α.Σ.Κ.Τ. το 2010 και συμμετείχε 

στο Μεταπτυχιακό των Εικαστικών Τεχνών της Α.Σ.Κ.Τ.

Έχει πραγματοποιήσει 2 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Μου αρέσει!