Κωνσταντίνος Πάτσιος: ” Ένα σημαντικό στοιχείο που υπάρχει για μένα στο τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη τέχνη είναι το χιούμορ ,ένα εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε με ελπίδα όλο το σκοτεινό φορτίο της ύπαρξης.” Της Μαργαρίτας Πέτροβα

Κωνσταντίνος Πάτσιος:
” Ένα σημαντικό στοιχείο που υπάρχει για μένα στο τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη τέχνη είναι το χιούμορ ,ένα εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε με ελπίδα όλο το σκοτεινό φορτίο της ύπαρξης.”
Της Μαργαρίτας Πέτροβα

ο Κωνσταντίνος Πάτσιος με την Μαργαρίτα Πέτροβα στην γκαλερί chepart στο Χαλάνδρι.

Η εικαστική δουλειά σου ‘’φλερτάρει’’ κυρίως με την εννοιολογική τέχνη και την pop art. 

H δουλειά μου συνθέτει διάφορους ζωγραφικούς ιδιωματισμούς από την εννοιολογική τέχνη μέχρι την pop art και τον εξπρεσιονισμό. Με ενδιαφέρει η σύνθεση ετερόκλητων στοιχείων, γι αυτό και χρησιμοποιώ μια μεγάλη ποικιλία υλικών για να εκφραστώ ,από μακροσκελείς εγκαταστάσεις μέχρι κολάζ και φωτογραφία. Η τέχνη για μένα και ιδίως τα εικαστικά, περιγράφουν όλο εκείνο το κομμάτι της ύπαρξης που δε μπορεί να προσδιοριστεί παρά μόνα μέσα από την ελευθερία της καλλιτεχνικής απεικόνισης. Σκέφτομαι ότι εντός μας και εκτός ,θα υπάρχει πάντα ένας ψυχρός πόλεμος, η εικόνα όμως ενός εικαστικού μπορεί να συνθέσει τις πιο μεγάλες αντιφάσεις.

Οι εικόνες που δημιουργείς μέσα από την απλοϊκότητα τους υποβόσκουν μια έντονη πολιτική κριτική και διάθεση ειρωνείας. Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει να σχολιάσεις;

Η διαδικασία που ακολουθώ για να εκφραστώ θα τη περιέγραφα σα τη " μέθοδο του τυφλού ". Δε σχολιάζω κάτι συνειδητά απλά το κάνω ,ακολουθώντας μια αυτόματη γραφή. Αν γίνω ξαφνικά θεατής του έργου μου , θα έλεγα ότι μαζεύω τα ίχνη ενός πολιτισμού και τα μετουσιώνω σε μια νέα κατάσταση σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα. Νομίζω ότι προσπαθώ να δομήσω έναν εικαστικό λόγο που εμπερικλείει τα αναπάντητα ,τα παράλογα και όλα εκείνα που δε μπορώ να διαπραγματευτώ. Ένα σημαντικό στοιχείο που υπάρχει για μένα στο τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη τέχνη είναι το χιούμορ ,ένα εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε με ελπίδα όλο το σκοτεινό φορτίο της ύπαρξης.

Πως επηρεάζει η σημερινή κρίση τον πολιτισμό;

Η σημερινή κρίση σίγουρα επηρεάζει τον πολιτισμό σε οικονομικό επίπεδο. Μειώνεται ο προϋπολογισμός για τις τέχνες ,αλλά και το ενδιαφέρον του κόσμου που είναι εγκλωβισμένος σε διάφορα οικονομικά προβλήματα. Η κρίση απομακρύνει τον Έλληνα από την τέχνη ,αλλά κάποια στιγμή η ροή της οικονομίας θα αντιστραφεί και θα αρχίσει η ανάπτυξη. Από την άλλη σε πνευματικό επίπεδο μια κρίση πάντα θα είναι μια καλή αφορμή για να γεννηθούν ιδέες ,εικόνες και όλα τα παράγωγα του ανθρώπινου πολιτισμού, εξάλλου ο ανθρώπινος πόνος παρά η ευμάρεια συνυπέγραψε τα μεγαλύτερα έργα τέχνης.

Η καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση πως μπορεί να βοηθήσει στην υπέρβαση της κρίσης;

Η τέχνη δε ξέρω αν μπορεί να βοηθήσει στην υπέρβαση της κρίσης ,ξέρω όμως ότι μπορεί να εμπνεύσει ,να ψυχαγωγήσει να δώσει ελπίδα στον άνθρωπο. Στην Ελλάδα παρά τη φτώχεια της πολιτείας και των θεσμών, έχουμε ένα μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό καλλιτεχνών που παρά τις αντιξοότητες μηχανεύεται τρόπους για να εκφραστεί και να δημιουργήσει νέες εικόνες.

Η κρίση έφερε κάτι καλό;

Η κρίση σίγουρα έφερε κάτι καλό, έφερε το τέλος ενός τρόπου ζωής ιδιαίτερα καταναλωτικού . Ζούσαμε όλη τη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού ,τη σπατάλη, τη φαυλοκρατία , το νεποτισμό ,αλλά και τη κλοπή του δημόσιου πλούτου. Έπρεπε το "νεοσύστατο" ελληνικό κράτος να ταπεινωθεί μέσα από την κρίση ,για να αναγεννηθεί σιγά σιγά σε πιο στέρεες βάσεις και ιδανικά .Έχουμε αρκετές παρακαταθήκες κλασσικού πολιτισμού να μας καθοδηγήσουν .


Τι ετοιμάζεις αυτή τη στιγμή;

Αυτή τη περίοδο ολοκληρώνω ένα έργο με τίτλο "the last supper" πρόκειται για ένα μεγάλων διαστάσεων ζωγραφικό έργο που είναι μιά αλληγορία σε σχέση με το "μυστικό δείπνο" .Το έργο αυτό θα το παρουσιάσουμε με την Blender gallery στην Αrt-Αθήνα ,μία νέα και πολλά υποσχόμενη gallery σύνχρονης τέχνης με έδρα τη Γλυφάδα .

       

Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος γεννήθηκε στην Αθήνα στο 1977.
Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά και
Εικαστικά στο Rhode Island School of Design της Βοστώνης.
Κατόπιν σπούδασε Ζωγραφική με το Γιάννη Ψυχοπαίδη και το
Μάριο Σπηλιόπουλο και Γλυπτική με το Νίκο Τρανό στην Α.Σ.Κ.Τ.
Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα
Mr. Cannibal, και Divine Comedy, στη Fizz Gallery και
Sugar Mao στο Remap και μία στη Θεσσαλονίκη Koukou στην Artis Causa Gallery.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

artjournal-ισμός: Γιώργος Φριντζήλας, Μιχάλης Πανάδης

Βρεθήκαμε με τον Μιχάλη Πανάδη και τον Γιώργο Φριτζήλα στο καφέ floral στα Εξάρχεια. Τον Μιχάλη τον γνώριζα και είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν στην παράσταση "Σε αργή κίνηση" της Δανάης Παπουτσή όπου είχα φτιάξει μια θεατρική εγκατάσταση... Τον Γιώργο τον γνώρισα εκείνη την ημέρα. Μιλήσαμε για την παράσταση “Drama Perpetua” που σκηνοθετεί και παίζει ο Γιώργος και συμμετέχει ο Μιχάλης, τη συνεργασία τους, τα σχέδιά τους, την κρίση και το θέατρο...
Η γεύση που μου έμεινε από τον καφέ ήταν η αισιοδοξία αυτών των δύο νέων καλλιτεχνών που μπορούν στις μέρες μας να ονειρεύονται να δημιουργούν και να χαμογελάνε... Ήταν μία γλυκιά γεύση.
Της Μαργαρίτας Πέτροβα

Γιώργο, το “Drama Perpetua” έχει παρουσιαστεί ήδη σε δύο διαφορετικές εκδοχές στο παρελθόν. Αυτή είναι η τρίτη εκδοχή της πρώτης σου σκηνοθετικής απόπειρας. Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιστρέφεις στο ίδιο κείμενο με άλλη προσέγγιση;
Το να επανέρχομαι στο ίδιο κείμενο, μελετώντας κάθε φορά μια καινούργια συνθήκη εργασίας και παρουσίασης, ουσιαστικά με φέρνει σε διάλογο με τους παράγοντες χρόνος και τόπος, παράγοντες που έτσι κι αλλιώς ορίζουν τις ζωές μας. Στην πρώτη μου επαφή με τα ημερολόγια του Λαντρύ και της Περπέτουα είχα στο μυαλό μου μια πολύ καθαρή εικόνα της παράστασης που θα προέκυπτε. Ξεκινώντας τις πρόβες, η εικόνα αυτή ανατράπηκε και συνεχίζει να ανατρέπεται πολλές φορές. Μοιάζει να είχαμε έναν πίνακα ζωγραφικής στα χέρια μας, τον οποίο αρχίσαμε να μελετάμε, να σβήνουμε, να ξαναζωγραφίζουμε, να τσαλακώνουμε, να χρωματίζουμε, αποκαλύπτοντας στην πορεία πολλές διαφορετικές πτυχές του.

Πως βίωσες την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά;

Η διαδικασία της σκηνοθεσίας, όπως την κατάλαβα μέσα από αυτή τη δουλειά, είναι διαδικασία επικοινωνίας με τον εαυτό, το βάθος των κειμένων, αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού που καλείται να οργανώσει μια παράσταση. Κατάλαβα ότι έπρεπε να εγκαταλείψω την εγκεφαλική αρχική εικόνα που δημιουργήθηκε μόνο από εμένα, και να αφουγκραστούμε όλοι μαζί, οι ηθοποιοί, ο μουσικός, η χορογράφος, η φωτίστρια, η σκηνογράφος, η φωτογράφος, τον κοινό τόπο μέσα μας, στον οποίο αρχίζει να παίρνει μορφή αυτός ο νέος οργανισμός που λέγεται παράσταση. Με αυτή την έννοια, το Drama Perpetua, δεν είναι μια αυστηρά δική μου πρόταση, αλλά η σύγκλιση των προτάσεων επτά ανθρώπων, που αφουγκράστηκαν δύο κείμενα και έναν χώρο και δώσανε μορφή σε κάτι που πριν δεν υπήρχε. Η έκπληξη που δημιουργείται όταν μια εικόνα ξεκινάει από έναν άνθρωπο και ενεργοποιεί έναν δεύτερο και έναν τρίτο και σιγά σιγά μια κοινότητα ανθρώπων, συντονίζεται σε μια συχνότητα που είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και πλούσια, από την πρώτη αμετακίνητη εικόνα ενός μοναχικού ανθρώπου.

Μιλήστε μου για την υπόθεση του έργου.

Γιώργος: Η παράσταση μιλάει για το ιερό και το βέβηλο που κρύβεται στην ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου, εμπνευσμένη από τα απομνημονεύματα του Ερρίκου Ντεζιρέ Λαντρύ και το ημερολόγιο της Αγίας Περπέτουα. Ο Λαντρύ ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος που έζησε στο Παρίσι των αρχών του εικοστού αιώνα, και καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί αποπλάνησε και σκότωσε 12 γαλλίδες. Το τεκμήριο που τον οδήγησε στη θανατική ποινή ήταν το χειρόγραφο ημερολόγιό του που βρέθηκε στη βίλα του στο Καμπέ και στο οποίο κατέγραφε με μεγάλη λεπτομέρεια την πρώτη δολοφονική του πράξη. Ο ίδιος αρνήθηκε μέχρι το τέλος την ενοχή του, ισχυριζόμενος ότι το ημερολόγιο αποτελεί μονάχα μια λογοτεχνική απόπειρα. Το ημερολόγιο της Αγίας Περπέτουα είναι η καταγραφή των τελευταίων ημερών της 23χρονης μάρτυρος που έζησε στην Καρθαγένη το 203 μ.Χ. και πέθανε θηριομαχώντας στη ρωμαϊκή αρένα. Στα κείμενά της συμπυκνώνεται όλη η μεταφυσική εμπειρία του πρώιμου χριστιανισμού. Το έργο Drama Perpetua αποτελεί μια απόπειρα προσέγγισης του χώρου μεταξύ πολιτισμού και ενστίκτου, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από αντιθετικά ζεύγη δυνάμεων, όπως το καλό και το κακό, ο έρωτας και ο θάνατος, ο ηδονισμός και ο ασκητισμός και όσα άλλα μπορεί να ανιχνεύσει ο θεατής.
Μιχάλης: Η δουλειά αυτή είναι ένας διάλογος των ημερολογίων δύο ιδιαίτερων ιστορικών προσώπων: του Ερρίκου Ντεζιρέ Λαντρύ και της Αγίας Περπέτουα. Ο Λαντρύ, που γεννήθηκε και έζησε στη Γαλλία στις αρχές του εικοστού αιώνα, σαν άλλος Κυανοπώγωνας, εξαπατούσε γυναίκες πουλώντας τους έρωτα και εκμεταλλευόταν τις περιουσίες τους. Κατηγορήθηκε μάλιστα για τη δολοφονία δέκα γυναικών, τα απομεινάρια των οποίων – αφού είχε κάψει τα πτώματά τους – βρέθηκαν θαμμένα στην έπαυλή του. Η Ουιβία Περπέτουα, ήταν πρωτοχριστιανή μάρτυρας που αρνήθηκε την παλαιά θρησκεία, καταδικάστηκε σε θάνατο και θηριομάχησε στη ρωμαϊκή αρένα. Η παράσταση, χρησιμοποιώντας τα κείμενα των προσώπων αυτών και τα δομικά συστατικά του αρσενικού και του θηλυκού ως αρχέτυπα, επιχειρεί να ερευνήσει κάποια κομβικά δίπολα, που από την απαρχή της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, διαμορφώνουν το ''φως'' και το ''σκοτάδι'' που κατοικεί σε κάθε ψυχή. Μέσα, λοιπόν, από την πίστη και την προδοσία, τη σάρκα και το πνεύμα, την αλήθεια και το ψέμα, τη σκέψη και την πράξη, τη φαντασία και την πραγματικότητα, τον έρωτα και το θάνατο, το καλό και το κακό, προσπαθεί να ανοίξει έναν αγωγό επικοινωνίας των ακραίων αυτών συνειδησιακών καταστάσεων και να επικοινωνήσει την ανατροπή των δεδομένων και των προλήψεων, που προκύπτουν από τη συνομιλία τους.

Μιχάλη πως είναι η συνεργασία σου με τον Γιώργο;

Ο Γιώργος Φριντζήλας, είναι από μόνος του ένα είδος καλλιτέχνη. Όντας τελείως απαλλαγμένος από μικροαστικά πρότυπα και υστερίες του δυτικού πολιτισμού, έχει κατακτήσει μια ελευθερία και μια γνώση, που τον κάνει να μπορεί να ερευνά τα πεδία της εργασίας του, σχεδόν με μεταφυσικό τρόπο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να καταφέρνει να αναδεικνύει την ουσία, τον καρπό κάθε δημιουργικής στιγμής, ακόμα κι όταν αυτός ο καρπός είναι σχεδόν αόρατος. Και έχει καταφέρει, αυτό να μπορεί να το μεταδώσει και στους συνεργάτες του. Έτσι, η διαδικασία της δημιουργίας της παράστασης μοιάζει με την οργάνωση, την προετοιμασία, την αφοσίωση, το αφούγκρασμα, και τη συγκέντρωση που έχουν τα άγρια ζώα όταν κυνηγούν την τροφή τους.

Μιχάλη ποιοι είναι οι υπόλοιποι συνεργάτες της παράστασης;

Στην παράσταση, εκτός από τον Γιώργο, παίζει η Γεωργία Τσαγκαράκη, την κίνηση έχει επιμεληθεί η Κική Μπάκα, τους φωτισμούς η Μαρία Αθανασοπούλου, τα σκηνικά η Ηλιάννα Σκουλάκη και τις φωτογραφίες η Ρου Ζάνου. Κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που γνώρισα και συναναστράφηκα όλους αυτούς τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες.

Ο χειμώνας είναι ιδιαίτερα γεμάτος με παραστάσεις για σένα Μιχάλη, τον Μάρτιο θα σκηνοθετήσεις στο Βυρσοδεψείο την παράσταση ''Ντήλινγκ'' , που βασίζεται στο έργο του Κολτές '' Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι'' .
Έχεις ξεκινήσει πρόβες με έναν εφηβικό θίασο που θα σκηνοθετήσεις ένα καινούργιο έργο του Φίλιππου Μανδηλαρά για το Εφηβικό Φεστιβάλ Θεάτρου της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών που θα γίνει τον Απρίλιο και έχεις ξεκινήσει πρόβες για τις ''Τραχίνιες'' με τα παιδιά του εργαστηρίου του Baumstrasse / Δρόμος με Δέντρα, σε δική σου σκηνοθεσία που θα ανέβει τον Ιούνιο στο πλαίσιο του Δεύτερου Αττικού Σχολείου Αρχαίου Δράματος υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια της Μάρθας Φριντζήλα. 

Πώς μπορείς και συνδυάζεις ταυτόχρονα, διαφορετικά πράγματα...

Το επιδιώκω. Και έχω μέχρι στιγμής την πολύ μεγάλη τύχη, να μπορεί, πιο εύκολα ή πιο δύσκολα, να συμβαίνει. Είναι μια πολύ ευμετάβλητη ανάγκη, που άλλοτε με κάνει να θέλω να παίζω, άλλοτε να θέλω να παρατηρώ απ' έξω κάτι και να το συνδιαμορφώνω, άλλοτε να το συμπληρώνω με νότες. Και επειδή με παράδειγμα το καταλαβαίνω καλύτερα, είναι σαν το σπίτι σου: το σπίτι σου έχει κάποιους χώρους, κάποια σημεία. Επιλέγεις ανάλογα με την εκάστοτε διανοητική και σωματική σου κατάσταση σε ποιο σημείο του θα σταθείς για να υπάρξεις όσο το δυνατόν πιο ελεύθερος. Έτσι όλη αυτή η εμπειρία αποκτά περισσότερο την ποιότητα της εξερεύνησης, που με συγκινεί και με έλκει πολύ βαθιά, και λιγότερο της ''θέσης''. Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι αναιρείται ή ότι πρέπει να αναιρείται η εξειδίκευση, η σπουδή και η μελέτη, που είναι σωτήρια καύσιμα για κάθε ''μετακόμιση''.

Είσαι ένας νέος ηθοποιός Μιχάλη που ξεκίνησε την καριέρα του την εποχή της κρίσης. Πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες?

Με το θράσος της νεότητας, πιστεύω ότι οι συνθήκες είναι πάντα ιδανικές για το οτιδήποτε. Οι συνθήκες πάντα έχουν φωτεινά και σκοτεινά σημεία. Απλώς, όντας μέσα στο στρόβιλο μιας οποιασδήποτε συνθήκης, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μπορέσεις να θέσεις τον εαυτό σου σε μια απόσταση από αυτήν για να ανοίξεις έναν ισότιμο διάλογο μαζί της, αποδαιμονοποιώντας την. Η συνθήκη δεν είναι ένα ρούχο που φοριέται. Είναι κάτι που όσο μπορεί να σε επηρεάσει, άλλο τόσο μπορείς να το επηρεάσεις κι εσύ. Είναι μια εν δυνάμει συνδιαμόρφωση. Η συνθήκη είναι ένα πλαίσιο. Το περιεχόμενό του είναι διαπραγματεύσιμο, κι ακόμα και το ίδιο το πλαίσιο αν δεν χωράει το περιεχόμενο, μπορεί και να σπάσει. Τις επιλογές και τα αποτελέσματα τα καταγράφει η ιστορία του σύμπαντος και η ιστορία του κάθε πλάσματός του. Οι συνθήκες είναι από τη φύση τους ένας δύστροπος οργανισμός, αφού θέτουν εκ των προτέρων περιορισμούς. Η διαχείριση των περιορισμών, στο μέτρο του δυνατού, καθιστούν τη συνθήκη εύκολη ή δύσκολη. Προσωπικά, λοιπόν, στο λίγο διάστημα που τελείωσα τη σχολή, συνάντησα πολύ όμορφους ανθρώπους, όπου εξαιτίας τους, οι συνθήκες που διαμορφώνουμε μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της συνθήκης ''κρίση'', μου επιτρέπουν να είμαι δημιουργικός, ελεύθερος, και να ζω από τη δουλειά μου.

Πως ανταποκρίνεται το θεατρικό κοινό σήμερα?

Στην Αθήνα υπάρχουν πάρα πολλές παραστάσεις. Πολύ περισσότερες από αυτές που αναλογικά και πληθυσμιακά θα μπορούσε να υποστηρίξει. Ίσως, τελικά, και πολύ περισσότερες από αυτές που ο μέσος άνθρωπος, που το θέατρο δεν είναι η δουλειά του, χρειάζεται. Και το σκέφτομαι αυτό, γιατί καμιά φορά υπάρχει ο κίνδυνος ενός περίεργου και λανθάνοντος ιδρυματισμού στους επαγγελματίες του χώρου, που τους κάνει να υπερεκτιμούν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Είναι συγκινητική η ανάγκη όσων ασχολούμαστε με το θέατρο να επικοινωνήσουμε το έργο μας, είναι όμως και πρακτικά αδύνατο όλες αυτές οι παραστάσεις να πάρουν το δρόμο που τους αξίζει. Αν εξαιρέσουμε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, που είναι καθαρά υποκειμενικό για τον καθένα, η ανταπόκριση καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, που συνήθως είναι σοκαριστικά αστάθμητοι και απρόβλεπτοι. Δεν πιστεύω, πάντως, πως η ανταπόκριση του κοινού είναι πάντα δίκαιη για τις παραστάσεις. Τώρα σε σχέση με την ανταπόκριση επί της παράστασης, νομίζω πως ζώντας στην ίδια κοινωνία και ανήκοντας στο ίδιο είδος, ο δημιουργός και ο θεατής διαπραγματεύονται, λίγο πολύ, κοινές αναζητήσεις. Έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει τουλάχιστον, κατά τη γνώμη μου, για να είναι γόνιμος ο διάλογος. Χωρίς να εννοώ ότι μια παράσταση πρέπει να είναι εμπορικά επίκαιρη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑΣ

Γεννήθηκε το 1975. Αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και υπήρξε Ιδρυτικό μέλος της ομάδας θεάτρου «Δρόμος με δέντρα» και του θιάσου «Κανιγκούντα».
Έχει συνεργαστεί για το Εθνικό Θέατρο με μεγάλους σκηνοθέτες όπως τη Λυδία Κονιόρδου, τον Στάθη Λιβαθινό, τον Δημήτρη Λιγνάδη, τον Γιώργο Σαχίνη, τη Ρούλα Πατεράκη και τη Μάρθα Φριντζήλα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 20 παραστάσεις.
Σκηνοθέτησε την παράσταση ''Drama Perpetua'' η οποία έχει παρουσιαστεί το 2012 στο Baumstrasse και στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και τώρα στο Βρυσάκι.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΝΑΔΗΣ

Γεννήθηκε το 1991 στην Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι απόφοιτος του Θεατρικού Εργαστηρίου «Τεχνουργείο» και σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος.
Έχει συμμετάσχει σε 13 θεατρικές παραστάσεις και στην κινηματογραφική ταινία «Attractive illusion» του Π. Σεβαστίκογλου.
Τώρα συμμετέχει στην παράσταση “Το τρένο”, Σ. Βγενοπούλου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και στην παράσταση ''Drama Perpetua'' του Γιώργου Φριτζήλα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΝΙΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΝΙΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ




Οι κορνίζες αποτελούν μία εξέλιξη των πλαισίων, τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν πριν από 3.000 – 4.000 χρόνια πάνω σε αμφορείς και σε τάφους όπου πλαισίωναν και οριοθετούσαν μία ζωγραφιά. Αργότερα το πλαίσιο γύρω από τα μωσαϊκά δάπεδα άρχισε να διακοσμείται, περιλαμβάνοντας ακόμα και σκηνές αφήγησης.
Η πρώτη χριστιανική τέχνη προσάρμοσε τα πλαίσια, ως ανάγλυφα στις άκρες των βιβλιοδεσιών και στα δίπτυχα εξωφύλλων των εκκλησιαστικών βιβλίων που φτιαχνόντουσαν από ελεφαντοστό. Σε αυτό το χρονικό σημείο, η έννοια του πλαισίου αλλάζει με τις πρώτες κορνίζες να πλαισιώνουν εικόνες βυζαντινές στην Αγία Τράπεζα. Εκτός από την προστατευτική ιδιότητα ως προς την εικόνα, η κορνίζα άρχισε να αποκτά ισχυρότατη συμβολική διάσταση. Το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια των πρώτων θρησκευτικών κορνιζών συμβόλιζαν την ουράνια δόξα. Αυτές οι εκκλησιαστικές διατάξεις έργων ήταν οι πρώτες αληθινές κορνίζες. Ο χριστιανισμός της Ανατολής δεν γνώρισε το κάδρο υπό την έννοια της πλαισίωσης ενός έργου για λόγους προστατευτικούς και ανάδειξης του, αλλά τα πολύτιμα επιθέματα της εικόνας αποτελούσαν έναν σύνδεσμο με το Ιερό μέσω του εικονοστασίου. Αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με το φανταστικό «ανοιχτό παράθυρο» το οποίο σηματοδότησε τον πίνακα της Δύσης . Ο ρόλος του κάδρου ήταν να διατηρήσει τον σύνδεσμο ανάμεσα στην αγιογραφία και τον χώρο λατρείας, το Ιερό. Σκοπός των μικρών διακοσμητικών αετωμάτων στα εικονοστάσια συνέβαλλαν στο να διατηρηθεί μέσα στον ιερό κόσμο του Θεού, η θρησκευτική εικόνα. Το πλαίσιο είχε δημιουργηθεί για να ενωθεί η αγιογραφία «ψυχή τε και σώματι» με τον ιερό χώρο που βρισκόταν και ανήκε.
Αυτή η ένωση της βυζαντινής εικόνας με το θείο καταργείται σιγά σιγά το 16ο αιώνα όπου η θρησκευτική εικόνα έμοιαζε να βρίσκεται πιο κοντά στον ανθρώπινο κόσμο παρά στον θεϊκό. Σ’ αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε η «ψευδαισθητική φύση» της δυτικής ζωγραφικής, η οποία γεννήθηκε στην Ιταλία και στην Φλάνδρα. Η αγιογραφία σιγά σιγά εξαφανίζεται, ενώ η «ψευδαισθητική φύση» υποκαθιστά γύρω από τις ιερές ζωγραφισμένες σκηνές ένα φανταστικό ναό για να ενταχθούν μέσα σε αυτό οι άγιες μορφές. Το κάδρο τότε αρχίζει να αποκτά τη χρήση του ορίου μιας καθαρής ζωγραφικής επιφάνειας έχοντας χάσει αυτή του τη μεταβατική ιδιότητα προς το Ιερό και το Θεό. Έτσι το κάδρο αποτελούσε κατά τον 16ο αιώνα κατά κάποιο τρόπο τον φράχτη που κατοχύρωνε την αυτονομία του καλλιτέχνη. Το κάδρο όσο κατείχε τον θρησκευτικό χαρακτήρα του, εξασφάλιζε τον σύνδεσμο ανάμεσα στο θρησκευτικό έργο και το υπερφυσικό ενώ όταν έχασε αυτή την ιδιότητα, διατηρούσε τον σύνδεσμο ανάμεσα στο έργο και το «μη πραγματικό» . Μέσα από τις αρχιτεκτονικές προσόψεις των αναγεννησιακών κτιρίων, με τις ζωγραφισμένες τρισδιάστατες παραστάσεις της εποχής εκείνης, εξωραΐζεται η έννοια της υπερφυσικότητας του κάδρου αλλά και της θρησκευτικής πίστης.
Το κάδρο αρχίζει να παίζει το ρόλο του μεσολαβητή.
Σίγουρα έχει και την έννοια της διακόσμησης. Το κάδρο συνδεόταν άμεσα με το διάκοσμο του παλατιού, καθιστώντας το έργο, σε έργο τέχνης. Το πλαίσιο, το κάδρο γίνεται μέρος της διακόσμησης του παλατιού.Οι κορνίζες γίνονται απαραίτητες για το φινίρισμα ενός έργου, ενώ ο ίδιος ο ζωγράφος θεωρούσε ανολοκλήρωτο το έργο του, χωρίς το κάδρο του. Το 17ο αιώνα, το κάδρο δε θέτει μόνο τα όρια του χώρου, αλλά και τα κοινωνικά όρια. Αρχικά ο ζωγράφος μετατράπηκε σ’ έναν μικρό επαγγελματία, αυτοδύναμο, που μπορούσε με ευκολία να μεταφέρει και να παρουσιάσει τη δουλειά του. Οι Ολλανδοί ζωγράφοι έπαψαν να είναι περιφερόμενοι, αλλά έφταιξαν μικρά μαγαζιά, στα οποία κατασκεύαζαν τις κορνίζες τους και δέχονταν τους πελάτες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί εκείνο του Ρέμπραντ, ο οποίος, όταν πτώχευσε κατάφερε να επιβιώσει χάρη σε ένα μαγαζί κορνιζών που είχε ανοίξει. Εκτός από τους ίδιους τους ζωγράφους που έφτιαχναν μόνοι τους τα κάδρα τους, υπήρχαν μεγάλα εργαστήρια με εξειδικευμένους τεχνίτες, ειδικά αργυροτέχνες, που εργάζονταν στις αυλές της Βοημίας. Τα λιωμένα χονδροειδή σχήματα μιμούνται τη ρευστότητα της μεταλλοποιίας. Κατά το 17ο αιώνα, στην Ολλανδία, η υλικότητα του κάδρου άλλαξε μέσω της χρήσης του κέλυφους της χελώνας, του εβένου και άλλων ακριβών ξύλων και δερμάτων από τις ολλανδικές αποικίες.
Την ίδια εποχή όλο το δράμα και τη χλιδή που αντανακλούσε τη μεγαλειότητα της πριγκιπικής ζωής, αλλά και τη θεατρική πνευματικότητα της εκκλησιάς, επιτεύχθηκε από τις επιχρυσωμένες κορνίζες του Μπαρόκ και του Ροκοκό, που χρησιμοποιήθηκαν για να προβάλλουν και να αναδείξουν την λαμπρότητα των εσωτερικών χώρων. Η εποχή εκείνη αποτελεί ένα από τα απόγεια στην ιστορία της κορνίζας, οι οποίες εξελίχθηκαν σε θήκες προβολής της επιδεξιότητας ενός καταιγισμού τεχνιτών, μαστόρων και γλυπτών (menuisier). Η αυλή του Λουδοβίκου ΙΕ γνώρισε τη δημιουργία υπερβολικών και πανάκριβων ανάγλυφων κορνιζών (grande – buxe) που πολλές φορές στοίχιζαν τόσο, όσο και το ίδιο το έργο τέχνης.
Το κάδρο είχε την ικανότητα να μεταμορφώσει μία γυναικεία φιγούρα σε αρχαία θεά, ή ένα μοντέλο που ποζάρει σε μία προσωπογραφία ή ακόμα και ένα βάζο σε μία νεκρή φύση. Ένα μαύρο βελούδινο κάδρο τονίζει διαφορετικά σημεία και «χρωματίζει» διαφορετικά ένα έργο, απ’ ότι στο ίδιο το έργο ένα χρυσό. Πολλές φορές το ίδιο το έργο, κορνιζαρισμένο με διαφορετικές κορνίζες μας δίνει και ξεχωριστές αισθήσεις. Ή επίσης πολλές φορές, συνηθισμένοι σε μία συγκεκριμένη θέα ενός έργου με ένα συγκεκριμένο κάδρο, νοιώθουμε παράξενα όταν το δούμε απογυμνωμένο από την κορνίζα του. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αντρέ Μαλρώ στο βιβλίο του, Το φανταστικό μουσείο, όπου αναφέρεται στη Τζοκόντα και στην εντύπωση που έκανε σε Γάλλους και Αμερικάνους συντηρητές, η θέα της χωρίς το κάδρο, παρόλο που ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους εργασίες.
Από την εμφάνιση του Ιμπρεσιονισμού και μετά, η ανάγκη της κοινωνίας για κάθε τι καινούριο και μοντέρνο, ωθεί τους καλλιτέχνες να «πετάξουν» οτιδήποτε θυμίζει τον αυστηρό ακαδημαϊσμό και τα παλιά Σαλόν. Έτσι προσπαθούν να απελευθερώσουν τα έργα από κάθε γύψινη, ξεθωριασμένη, αυστηρή κορνίζα που θύμιζε το στιλ του Λουδοβίκου ΙΕ και τη θέση του παίρνουν απλά και λυτά πηχάκια που βοηθούν στην ανάδειξη της εικαστικής φόρμας στα μάτια του θεατή.
Η σύγχρονη εποχή μοιάζει να μην έχει χώρο για κορνίζες. Η κατάργηση του κάδρου είναι αποκαλυπτική. Ο κόσμος των βιβλίων τέχνης αποκαλύπτει έναν κόσμο χωρίς κάδρα. Το κάδρο έχει αντικατασταθεί από το περιθώριο της σελίδας, ένα λευκό φόντο για τη σωστή, καθαρή ανάδειξη του έργου, το οποίο το ξαναβρίσκουμε στις γκαλερί, στις σύγχρονες αίθουσες τέχνης και στα μοντέρνα μουσεία. Η σύγχρονη τέχνη και κυρίως η μοντερνιστική ζωγραφική διαπραγματεύεται έννοιες που έχουν να κάνουν με το χώρο, την επιπεδότητα, την ψευδαισθησιακή αντίληψη, στις οποίες δε «χωράει» η έννοια του πλαισίου, αφού τα όρια της σύγχρονης τέχνης είναι έξω από τα όρια του κάδρου. Αυτό που σίγουρα εξαφανίστηκε μαζί με το κάδρο είναι το παλάτι, το μη-πραγματικό του έργου και σίγουρα η ιερότητα για την οποία είχε πρωτοφτιαχτεί.

ΠΕΤΡΟΒΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ
Εικαστικός

artjournal-ισμός: Δημήτρης Λάμπρου: “Είναι επιτακτική ανάγκη ο καλλιτέχνης να μεταδώσει ένα μήνυμα ελπίδας…….”

Γνώρισα τον Δημήτρη Λάμπρου μέσα από την πρόσφατη συμμετοχή του στο remap. Παρουσίαζε την δεύτερη ατομική του δουλειά με τίτλο ΄΄story as a dream΄΄ και επιμέλεια του Πέτρου Κοσμά. Το έργο του επικοινωνιακό και πολυεπίπεδο, όπως και ο ίδιος. Επηρεασμένος από την κοινωνικές και πολιτικές δυσαρμονικές καταστάσεις μεταφέρει όπως αναφέρει ο δάσκαλός του Γιώργος Λαζόγκας την οσμή της ιστορικής στιγμής. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές όπως την ζωγραφική, το σχέδιο, το βίντεο, την εγκατάσταση και την φωτογραφία.

Της Μαργαρίτας Πέτροβα

Ποιά ήταν η εμπειρία σου από την πρόσφατη συμμετοχή σου στο remap; 

Η συμμετοχή μου στο remap κάθε άλλο παρά αρνητική ήταν για μένα παρά τις σκληρές κριτικές που είχα ακούσει για το θεσμό. Το εκπληκτικό είναι πως η τέχνη είναι το μέσο στην προκειμένη περίπτωση που μπορεί να ζωντανέψει μια παρατημένη από την πολιτεία περιοχή του κέντρου. Ο κόσμος συρρέει με όρεξη για την τέχνη και για το τι αυτή έχει να πει στην διατοπική κατάσταση την οποία όλοι βιώνουμε. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί με σκοπό να επικοινωνήσει αλλά και να εκφραστεί. Είναι επιτακτική ανάγκη να μεταδώσει ένα μήνυμα ελπίδας να σπείρει τον προβληματισμό και να δημιουργήσει στο κοινό κριτική σκέψη. Αυτό είναι που μας λείπει. Να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα.

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα από την προσέλευση και το ενδιαφέρον του απλού κόσμου με το αγνό του βλέμμα με δίψα και όρεξη για τη γνωριμία του με την σύγχρονη τέχνη να τριγυρίζει στα σοκάκια και να ζωντανεύει με την παρουσία του, γειτονιές του Μεταξουργείου και τους χώρους τέχνης που μέχρι πρόσφατα ήταν άδειοι. Προσωπικά τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να εκθέσω το έργο μου στο ευρύ κοινό να γνωρίσω καλλιτέχνες Έλληνες και ξένους. Ήταν ευκαιρία για εμένα μέσα από αυτήν την διεθνή διοργάνωση να δημιουργήσω γόνιμο έδαφος και για μελλοντικές συνεργασίες. Η διοργάνωση πιστεύω δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες του εξωτερικού.

Πες μας λίγα λόγια για το έργο σου.

Η προσωπική μου διαδρομή χαρακτηρίζεται από μια επίμονη, επίπονη μα και ενοποιητική προσπάθεια που αφορά την μελέτη του σχεδίου, του υλικού και της υφής του. Το παιχνίδι με το τυχαίο μέσω προσχεδίων μου, το μετατρέπω σε μια αυστηρή και δωρική αρχιτεκτονική. Οι κατασκευές μου, προτείνουν αυτόν τον δομικό μετασχηματισμό του ίδιου του υλικού. Μέσω της μορφής του και της φόρμας του θέλω να εκφράσω την επιζητούμενη αρμονία σε αντιδιαστολή με την κοινωνικοπολιτική δυσαρμονία. Η κατασκευή μου οπότε δεν είναι μια προσωπική υλοποίηση ενός δικού μου αισθήματος, αλλά ενός κοινού. Στην δουλειά μου με ενδιαφέρει η έννοια του μετασχηματισμού της ίδιας της κοινωνίας σύμφωνα με τη θεωρία του δομικού μετασχηματισμού (HUBERMAS). 




Η πυραμίδα είναι δυνατό και πολύπλευρο εννοιολογικό σχήμα που παίζει κυρίαρχο ρόλο στην δουλειά σου. Ποιος είναι ο συμβολισμός της;
Η πυραμίδα στις κατασκευές αυτές, ως μεταφορά υποδηλώνει τον ταξικά διαμορφωμένο ανθρώπινο πολιτισμό, ο όποιος είναι δομημένος ιεραρχικά. Τα μεγαλοπρεπή έργα αρχιτεκτονικής του παρελθόντος που διδάσκονται ως τα επιστεγάσματα πολιτισμών ευμάρειας και προόδου, αποκρύπτουν μια αλήθεια που συμπεριλαμβάνει έντονα την δουλικότητα και γενικότερα τις σχέσεις εξουσίας. Ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε τελειώνει. Αυτό εκφράζει ανατροπή της δομής της πυραμίδας μέσω της κατασκευής του έργου. Από την ανατροπή αυτή προκύπτει, μέσα από το ίδιο της το υλικό, το ροκανιδί που είναι η τέφρα του ξύλου, ο ευτελές , το αχρείαστο, μια νέα πυραμίδα με τετραγωνική βάση που συμβολικά υποδηλώνει ότι οι ιδέες έχουν πιο στέρεα θεμέλια όταν γεννιούνται μέσα από τα σπλάχνα της γης. Η ανεστραμμένη πυραμίδα, οπότε είναι και σύμβολο μήτρας, ακούει τον επιθανάτιο ρόγχο ενός κόσμου που καταρρέει αλλά παράλληλα ακούει και την κραυγή του κλάματος ενός νέου που γεννιέται. Είναι κρίμα να λυπόμαστε για ότι με μανία αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε. Ας μην ξεχνάμε πως κάθε νέα γέννα μπορεί να σκοτώσει την μητέρα. Το ενδεχόμενο του ρίσκου που εμπεριέχει κάθε νέα αλλαγή αυξάνει σημαντικά το ενδεχόμενο του λάθους. Ο καλλιτέχνης όμως δεν μπορεί να μην πάρει αυτό το ρίσκο. Έτσι ανάμεσα στους νόμους που υπάρχουν, είτε αυτοί είναι κοινωνικοί, είτε νόμοι των ήχων και των χρωμάτων, η γνώση αυτών των νόμων όπως λέει και ο Νικόλας Κάλας : ‘’ είναι απαραίτητοι σε όσους θέλουν να μεταβάλλουν την ύλη, είτε αυτή είναι μάρμαρο, ξύλο, χρώμα είτε η ίδια η κοινωνία’’.

Χρησιμοποιείς στην δουλειά σου πολλά και διαφορετικά πλαστικά μέσα, όπως την φωτογραφία, το σχέδιο, την εγκατάσταση, κ.α.

Σκοπός μου είναι μέσα από μια πολυφωνία των μέσων και των μορφών να βγάλω ένα συνολικό αποτέλεσμα, όπως μια συγχορδία που αποτελείται από πολλά διαφορετικά όργανα, παράγει στο τέλος μια ενοποιημένη μουσική μελωδία. Η κατασκευή και η εγκατάσταση είναι το κύριο μέρος της δουλειάς μου, η οποία πλαισιώνεται από ένα αρχειακό υλικό προσχεδίων και έτοιμων εντύπων της καθημερινότητας τα οποία με λεπτές εικαστικές παρεμβάσεις ανάγω σε τέχνη. Το βίντεο χρησιμοποιείται στην δουλειά μου λόγο της αμεσότητας του, προσδίδοντας πατήματα στον θεατή. 

Έχεις αναφέρει την επιρροή του Νικόλα Κάλα στο έργο σου. Ποια είναι τα σημεία επαφής σας;
Όπως προανέφερα έχω επηρεαστεί από τα ιστορικά πρωτοποριακά κινήματα. O σουρεαλισμός, ο κονστρουκτιβισμός, russian Avant Garde, και η Arte Povera, είναι κινήματα τα οποία υπερασπίστηκαν την κοινωνική διάσταση της τέχνης. Το ίδιο συνέβη στην ποίηση και στην λογοτεχνία. Ο Νικόλας Κάλας με το επαναστατικό και ανατρεπτικό του πνεύμα συνέδεσε το όνειρο και την προσωπική επιθυμία με την κοινωνική αλλαγή. Η εκρηκτική και πληθωρική του εμφάνιση που κατέκλυσε σε σύντομο χρονικό διαστήματα λογοτεχνικά έντυπα της εποχής του καθώς και οι θυελλώδεις αντιδράσεις που ακολούθησαν παραγκώνισαν το έργο του από τα ελληνικά γράμματα. Θεωρώ χρέος μου να ξαναπιάσω έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους του μεσοπολέμου και να συσχετίσω το έργο μου με το ιλιγγιώδες πνεύμα του. Φέρνω το πνεύμα του στο παρόν να ταυτίσω το προφητικό του πρόσταγμα με την εποχή μας η οποία ζητά το όνειρο και την επιθυμία πλέον ως επιτακτική ανάγκη και όπως λέει και ο ίδιος " πρέπει να έχουμε θάρρος να δούμε τι θα γίνει όταν ότι αγαπούμε πολύ πεθαίνει και όχι να λατρεύουμε πτώματα, ψόφια ιδανικά της Βαϊμάρη, σάπια κρέατα της Βαρκελώνης, ιδανικά διανοητικώς ευνούχων… αλλά χρειάζεται αδιαλλαξία γιατί δεν είναι καιρός για κλάματα ". Τι πιο επίκαιρο, τι πιο ουσιώδες και διαχρονικό. Το παρελθόν λοιπόν μέσα από το βλέμμα του υπεισέρχεται στο παρόν το οποίο παράγει μέλλον. Αυτό είναι και το τελικό μήνυμα του έργου μου.

Δανείζοντας την φράση του Κάλας «..ας αλλάξουμε το παρελθόν και ας μεταμορφώσουμε το μέλλον, ας γεμίσουμε και τα δύο με τις νέες ελπίδες των επιθυμιών μας», θα ήθελα να σε ρωτήσω κατά πόσο πιστεύεις είναι εφικτό στις μέρες μας να οραματιζόμαστε κάτι τέτοιο;
Η τέχνη , όπως λένε μερικοί δεν είναι μάθημα σχολής, αλλά δράσης. Ο καλλιτέχνης δρα πάνω στο αντικείμενό του, δηλαδή βούλεται, επιθυμεί. Με τον τρόπο αυτό μετουσιώνει το υλικό του σε έργο τέχνης. Αν δεν επιθυμούμε και παραμένουμε αδρανείς δεν μπορούμε και να ελπίζουμε στην αλλαγή του παρόντος για ένα καλύτερο μέλλον και δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι αυτό που πρέπει να πετάξουμε. Το όνειρο με τον τρόπο αυτό πρέπει να διατηρηθεί ζωντανό ως ο διακαής πόθος για την μεταμόρφωση του μέλλοντος.

Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας οι συνθήκες για να παράγει ένας καλλιτέχνης έργο;

Οι συνθήκες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και αναφέρομαι ειδικά στις οικονομικές δεν είναι καθόλου ευνοϊκές, όπως όλοι γνωρίζουμε. πιο συγκεκριμένα στον χώρο της τέχνης και στο κομμάτι των εικαστικών οι νέοι καλλιτέχνες καλούνται να αντιμετωπίσουν αρκετές δυσκολίες. Δυστυχώς οι κρατικές χορηγίες όλο και λιγοστεύουν και οι κρατικοί μηχανισμοί δεν στηρίζουν επαρκώς τα δρώμενα.
Οι νέοι καλλιτέχνες προσπαθούν με δικά τους μέσα να αναδείξουν και να υποστηρίξουν το έργο τους. Θεωρώ ότι εάν η παρουσία της πολιτείας ήταν υπαρκτή, οι νέες εικαστικές προτάσεις θα ήταν περισσότερο παρούσες στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη ελληνική τέχνη έχει να πει και να δείξει … χρειάζεται ωστόσο περισσότερο ενδιαφέρον από τους αρμόδιους φορείς και περισσότερη βοήθεια.

Cv

Ο Δημήτρης Λάμπρου γεννήθηκε το 1980.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Αποφοίτησε από την Α.Σ.Κ.Τ. το 2010 και συμμετείχε 

στο Μεταπτυχιακό των Εικαστικών Τεχνών της Α.Σ.Κ.Τ.

Έχει πραγματοποιήσει 2 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Μου αρέσει!

''σε αργή κίνηση'' της Δανάης Παπουτσή. θεατρική εγκατάσταση στον φωταγωγό της Μπλε πολυκατοικίας

Ο χώρος του φωταγωγού υπήρξε ένας ιδιαίτερα αποκαλυπτικός χώρος για εμένα.  Μόλις πέρασα από τον χώρο του café  φλοράλ στον χώρο του φωταγωγού  αυτό που με γοήτευσε ήταν αυτή η μετακίνηση από τον έναν χώρο στον άλλον.  Όποιος το βίωνε αυτό θα ένιωθε σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, η οποία μετά την πτώση της σε μία λαγότρυπα, περιπλανιέται σε ένα φανταστικό κόσμο.  Αυτός ο φανταστικός κόσμος υπήρξε για εμάς ο φωταγωγός της μπλε πολυκατοικίας. Ο φωταγωγός αποτελεί ένα φυσικό σκηνικό από μόνος του.  Ο χώρος,  συμμετέχει  στο θεατρικό έργο της Δανάης Παπουτσή,  ως ένα σημαίνον δομικό στοιχείο.  Το ενδιαφέρον σε αυτήν την προσπάθεια έγκειται και στο γεγονός πως ο θεατρικός χώρος εντάσσεται στον πραγματικό χώρο, σε έναν ζωντανό χώρο  που διαρκώς αλλάζει και μεταβάλλεται. Έτσι  ο θεατής περνώντας μέσα από την  πόρτα εισόδου  περπατάει στον χώρο και γίνεται μέρος της θεατρικής κατάστασης,  βιώνοντας ολοκληρωτικά την εμπειρία τέχνης που του προσφέρεται , σε αντίθεση με τον κλασικό θεατρικό  χώρο, όπου ο θεατής παρατηρεί από απόσταση τα δρώμενα.  Η έννοια της εγκατάλειψης και της ερήμωσης έρχεται σε αντίθεση με τους φυσικούς ήχους που πηγάζουν από την ζωή και την δράση των κατοίκων της πολυκατοικίας.  Κατά τη διάρκεια της δράσης μου στον χώρο με απασχόλησε ιδιαιτέρως η φυσιογνωμία του, το βάρος , η πυκνότητα, το φως, ο ήχος, και το χρώμα που εκπέμπει. Ανάλογα με την ώρα και τις συνθήκες, η αισθητική ποιότητα του χώρου μεταβαλλόταν διαρκώς. Τα στοιχεία που χρησιμοποίησα για να επέμβω αποτελούν μια ανεπαίσθητη  χειρονομία. Το αποτέλεσμα της προσωπικής μου δουλειάς ήταν  ο χώρος – σκηνικό να εμπεριέχει ένα συναισθηματικό και συμβολικό νόημα που θα ταυτιζόταν τόσο με το έργο, όσο και με την αισθητική του φωταγωγού .

Μαργαρίτα Πέτροβα

εικαστικός

2012 ¨the dollhouse¨ Gallery Astrolavos- Art Life, Athens, Greece.

Θέτοντας το ζήτημα της παγίδευσης και του απεγκλωβισμού από το σύστημα των κοινωνικών πλαισίων, η νέα ατομική έκθεση κατασκευών της εικαστικού Μαργαρίτας Πέτροβα, με τίτλο «Το κουκλόσπιτο», παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης «Αστρολάβος - artlife».

Εμπνευσμένη από τα θέματα που θίγει ο Ίψεν στο θεατρικό έργο «Το σπίτι της κούκλας», η Μαργαρίτα Πέτροβα συνθέτει μία ατμοσφαιρική-ποιητική δημιουργία, ακολουθώντας τις σύγχρονες τάσεις και αναζητήσεις της τέχνης.

Ξυπνώντας με συμβολικά στοιχεία τις μνήμες που κοιμούνται ανήσυχα στο υποσυνείδητο, το «Κουκλόσπιτο» αποτελείται από ένα σύστημα πλαισίων, φτιαγμένων από ετερόκλητα φυσικά υλικά, όπως παλιά έπιπλα και κορνίζες, δαντέλες, κεντήματα, κλωστές και ταπετσαρίες. Το μήλο, το πλέγμα, η κούνια του μωρού, το δίχτυ από νήματα ωθούν σε συνειρμούς που ενεργοποιούν θαμμένες ενθυμήσεις, δημιουργώντας έναν κόσμο ενήλικων μύθων - παραμυθιών.

http://www.artandlife.gr/Athina-margarita_petroba_atomiki_ekthesi_kataskeyon_me_titlo_to_koyklospito

http://www.naftemporiki.gr/story/361227/eikastiko-kouklospito-uposuneiditon-muthon-kai-paramuthion