εγκατάσταση '' συρτάρια '' 2014 της Μαργαρίτας Πέτροβα. πολιτιστικό κέντρο Λ.Κανελλόπουλος.Ελευσίνα

εγκατάσταση '' playroom '' 2014 της Μαργαρίτας Πέτροβα. Πολιτιστικό κέντρο '' Λ. Κανελλόπουλος'' Ελευσίνα

2014 : το κουκλόσπιτο, έμφυλες ιστορίες της Μαργαρίτας Πέτροβα. πολιτιστικό κέντρο Λ. Κανελλόπουλος, παραλία Ελευσίνας

Γνώρισα την Μαργαρίτα Πέτροβα όταν σπούδαζε στο Μεταπτυχιακό Τμήμα της Καλών Τεχνών όπου και δίδασκα.

Θυμάμαι μια από τις πρώτες σκέψεις μου σε σχέση με την δουλειά της να συνδέεται με την άμεση αντίδρασή μου στο αμήχανο και απαξιωτικό σχόλιο που υπέστη.

 «Μα αυτά είναι κοριτσίστικα!»...

Μα ναι! Επιτέλους...! 

Άλλωστε το δικαίωμα, αλλά και η απαίτηση,  για δημιουργική πράξη ως έκφραση βιώματος περνά μέσα και από τον συσχετισμό φύλου (sex) και κοινωνικού φύλου (gender).

Γιατί, α μη τι άλλο, η Τέχνη ανιχνεύει και αναζητά να διευρύνει τα όρια του «ορθού», του κοινώς αποδεκτού. Δηλαδή οι δημιουργοί -και κατά συνέπεια  βεβαίως και οι γυναίκες όπως και οι άντρες- εξετάζουν συμπεριφορές, και δραστηριότητες προτείνοντας μια άλλη προσέγγιση.

Όταν προσκρούουν σε αντιδράσεις είναι γιατί η διατήρηση των στερεοτύπων -που είναι περιοριστικός παράγοντας τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες- συντηρεί και κλειδώνει την εξουσία.

Αντίθετα με την ομάδα καλλιτεχνών γνωστή με το όνομα Guerilla Girls, που μαχητικά  προτάσσοντας την εικόνα της γυμνής  οδαλίσκης του Ένγκρ καπελωμένης με μάσκα γορίλα, αναρωτιούνται αν  πρέπει «οι γυναίκες να’ναι γυμνές για να ενταχθούν στη συλλογή σύγχρονης τέχνης του μουσείου Μετροπόλιταν» καθώς παραθέτουν στατιστικά στοιχεία πως  «λιγότερο από το 5% των καλλιτεχνών που είναι στην συλλογή του μουσείου είναι γυναίκες ενώ παράλληλα το 83% των γυμνών που απεικονίζονται είναι γυναίκες», η δουλειά της Μαργαρίτας είναι χαμηλών τόνων και λειτουργεί υποδόρια.

Η Μαργαρίτα αποκαλύπτει συγκαλύπτοντας, υφαίνει και ξυφαίνει για να αναφερθώ στον τίτλο της πρώτης της έκθεσης «Οίκο –ιστοί»,  και στρέφεται  στις δομές του σπιτικού στη τωρινή έκθεση «Κουκλόσπιτο» αναζητώντας από αυτά τα οικεία αντικείμενα, το τραπέζι,τη καρέκλα, το μαξιλάρι, να μιλήσουν επιτέλους... να βγάλουν τα σώ’ψυχά τους!

Γδύνονται λοιπόν οι καρέκλες και ξαπλώνουν σε στάσεις γυναικολογικές...

Χάσκει το κάθισμα σαν μια άδεια φωλιά και η πλάτη  του καθίσματος σαν νάχει  ρίξει τα μαλλιά μπροστά απαλείφοντας το πρόσωπο.

Εν είδει προσώπου όμως λειτουργεί η άδεια κορνίζα, να περιβάλλεται με πέπλο νυφικό το ταπεινό χαρτί περιτυλίγματος.

Το τραπεζάκι, στη παράδοξη ισορροπία του, στέκει ακυρωμένο από την αιδοιακή τρύπα που προσδοκά σπέρμα φωτός μπας και καρπίσει το βιομηχανικό πλαστικό χορτάρι που βρίσκεται στρωμένο από κάτω ...«χαλί να το πατήσεις».

Αλλά και οι χρυσές (εμ βέβαια!) κορνίζες, ως όρια και πλαίσια «καθώς πρέπει»,  αποκαλύπτουν συμβάσεις και περιορισμούς με τους οποίους αποκλείονταν οι γυναίκες από την δημιουργία. Παρεκτός αν κεντούσαν κάτι χρηστικό και διακοσμητικό, «για το σπίτι» βέβαια, και πάντα κατ΄εντολήν και μέτρο γεωμετρημένο και προκαθορισμένο από την βιομηχανία. Αναφέρομαι στους σταμπωτούς καμβάδες που απαλλάξανε (!) τις γυναίκες από την αγωνία αυτής της ελάχιστης έκφρασης επιβάλλοντας την μίμηση και την καθυπόταξη στο «ορθό».

Στην αρχειοθέτηση των «Συρταριών» και στο «Playroom» το ερώτημά της είναι καθαρό:Γυναίκα γεννιέσαι η μπας και γίνεσαι ; ...για να θυμηθούμε την Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Το βιολογικό φύλο διαφέρει από το κοινωνικό φύλο  και αν τυχαίνει νάσαι θήλυ οφείλεις να περιοριστείς στον δεύτερο ρόλο, φύλο εννούσα. Η μήπως πάλι στην επιτέλεση της έμφυλης ταυτότητας κρίνεται -για όλους- η ουσιαστική  οντολογική και ανθρώπινη διάσταση που είναι πέρα από κάθε βιολογική η άλλη κατηγοριοποίηση: η πολιτισμική και ουσιαστική διάσταση της Ελευθερίας.

Η δουλειά της Μαργαρίτας Πέτροβα  με τρυφερότητα, γλυκόπικρο χιούμορ και ειλικρινή αγωνία αναζητά τα όρια και τις ισορροπίες μεταξύ φύλου και έμφυλης ταυτότητας  σε ένα συλλογισμό που παράλληλα ανιχνεύει πως ορίζεται η Φύση φύσει Τέχνης.

Επίκαιρο ερώτημα όσο ποτέ άλλοτε, καθώς στις μέρες μας η Πηνελόπη, ως  η κοινωνική συνθήκη που είμαστε όλοι, εξυφαίνει στο κουκλόσπιτο του Κεν και της Μπάρμπι ιστούς βιοτεχνολογίας πατώντας όλως βεβαίως σε πλαστικό χορτάρι...

Καλή συνέχεια Μαργαρίτα!

Αιμιλία Παπαφιλίππου

εικαστικός

φωτό : Αλέξανδρος Μποτονάκης

'' Nτήλινγκ '' θεατρική εγκατάσταση στο Βυρσοδεψείο

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΙΔΕΑ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ, ΗΧΗΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ: Μιχάλης Πανάδης

ΣΚΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Μαργαρίτα Πέτροβα

ΜΑΣΚΕΣ: Ιωάννης Κοττίδης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ρού Ζάννου

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Νατάσα Παπανδρέου

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ: Χρυσάνθη Νίκα

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Blonde Productions

ΠΑΙΖΟΥΝ: Γιάννης Παπαϊωάννου, Δανάη Παπουτσή

Δανειζόμενοι τα πρόσωπα από το έργο του Bernard Marie Koltes και την έννοια του εμπορίου στη δυτική κοινωνία, ως φορείς και αρχέτυπα, στήνουμε έναν οριακά ''πλατωνικό'' διάλογο, διαπραγματευόμενοι κάποια κομβικά δίπολα που καθορίζουν την καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Η σκηνή μετατρέπεται σε ένα δημόσιο εξομολογητήριο. Όσο αμφίβολη είναι η αμαρτία, άλλο τόσο αμφίβολη είναι και η άφεση...Ένας Ντήλερ κι ένας Πελάτης συναντιούνται σε έναν απροδιόριστο χώρο για να διαπραγματευτούν τη δυνατότητα πώλησης και αγοράς ενός Αγαθού που δεν κατονομάζεται. Με μοναδικό όπλο τον Λόγο τους – που δεν είναι πιο αδύναμος από ένα μαχαίρι ή από ένα περίστροφο – σχεδιάζουν και εκτελούν μια ιδιότυπη και απρόβλεπτη μονομαχία. Οι όροι της είναι μάλλον θολοί και αμφίσημοι. Οι ρόλοι του νικητή και του ηττημένου εναλλάσσονται διαρκώς κάτω από το πρίσμα του φόβου και της αβεβαιότητας που δεν επιτρέπουν την οριστική ρήξη ή την οριστική συμφιλίωση. Κι όταν τελικά υποχρεώνονται να αποφασίσουν και να επιλέξουν τη λήξη της μονομαχίας, αδυνατούν να θυμηθούν την αιτία που την προκάλεσε.

foto: Ρου Ζάννου

foto: Ρου Ζάννου

on the road art exhibition galeria sarande

 Αυτή η έκθεση μπορεί να θεωρηθεί ως κατά μήκος του ταξιδιού, μια adyssey, χαρακτηρίζεται από μια πληθώρα εκδηλώσεων. Είναι ταυτισμένη με το στόχο της να παρέχει τις Πεσσών στις οποίες μια γέφυρα θα κατασκευαστεί για τις πολλές που θα συνδέσετε, χωρίς διακοπή, τις όχθες του ποταμού του πολιτισμού. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τις τέχνες. Ο σκοπός αυτής της έκθεσης είναι να φέρει σε επαφή διαφορετικούς πολιτισμούς και αισθητικά ισχυρό resuit. Καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι ενεργό συμμετάσχετε σε αυτήν την έκθεση, προκειμένου να μιλήσουν κοινό, χωρίς περιθώρια γλώσσα της τέχνης. Κάποιοι χρησιμοποιούν την εμπειρία τους, μερικά εκφραστούν μέσα από την ειλικρίνεια τους, η οποία κατά καιρούς συνορεύει με την αφελή, ενώ άλλοι ακόμα, ασχολούνται με ευγένεια και ευαισθησία. Οι τρόποι με τους οποίους όλα τα έργα τέχνης που συμμετέχουν στην έκθεση αυτή περιλαμβάνει ένα παζλ.Το δυνατό του εορτασμού TIS. Όπως μια ατμομηχανή, θα επιδιώξει να διαδώσει το σύνθημα της διαχρονικά, σε όλη πολλές πόλεις στην Ευρώπη και πέραν αυτής. Ο κινητήρας του δεν θα πάψει να add'cars κατά μήκος των διαδρομών του ταξιδιού του, καθώς εξαπλώνεται η λέξη του πολιτισμού και προσφέρει οξυγόνο στη ζωή.

Beskida Κράγια, καλλιτέχνης, επιμελητής της έκθεσης '' στο δρόμο ''.

Αλέξανδρος Βουτσάς, Δημήτρης Λάμπρου

Δημήτρης Λάμπρου

Γιώργος Λαζόγκας

Βιργινία Μασρτογιαννάκη, Μαργαρίτα Πέτροβα

Μπεσκίντα Κράνια

Μαργαρίτα Πέτροβα

Μαργαρίτα Πέτροβα

Πάνος Χαραλάμπους

Νατάσσα Μπίζα