margarita petrova: Γκαλερί ''Αστρολάβος - Δεξαμενή ''Αθήνα, 2008, έκθεση '' οικό

Γνώρισα την Μαργαριτα όταν σπούδαζε στο Μεταπτυχιακό Τμήμα της Καλών Τεχνών όπου και δίδασκα.

Θυμάμαι μια από τις πρώτες σκέψεις μου σε σχέση με την δουλειά της συνδέεται με μια άμεση αντίδραση μου στο αμήχανο και απαξιοτικό σχόλιο ΄΄ μα αυτά είναι κοριτσίστικα! ΄΄...

Μα ναι! Επιτέλους το δικαίωμα και η απαίτηση δημιουργικής πράξης, βιωματικής έκφρασης, ως προς τον συσχετισμό φύλου ( sex) και κοινωνικού φύλου ( gender ).

Γιατί αν μη τι άλλο η τέχνη και οι δημιουργοί, κατά συνέπεια και οι γυναίκες όπως και οι άντρες, ανιχνεύει και αναζητά να διευρύνει τα όρια του ΄΄ορθού΄΄ ως αποδεκτού, σε στάσεις σε συμπεριφορές, και δραστηριότητες. Προτείνει μια άλλη αντίληψη.

Όταν προσκρούει σε αντιδράσεις είναι γιατί, η διατήρηση των στερεοτύπων που είναι περιοριστικός παράγοντας τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες, συντηρεί και ΄΄κλειδώνει΄΄ την εξουσία..

Αντίθετα με τις Guerilla Girls που μαχητικά, με την εικόνα της γυρισμένης πλάτης της οδαλίσκης του ‘Ενγκρ καπελωμένη με την μάσκα του γορίλα, αναρωτιούνται αν ΄΄ οι γυναίκες πρέπει να’ναι γυμνές για να ενταχθούν στη συλλογή σύγχρονης τέχνης του Μετροπόλιταν αφού λιγότερο από το 3% των καλλιτεχνών είναι γυναίκες καθώς παράλληλα το 83% των γυμνών που απεικονίζονται είναι γυναίκες΄΄ η δουλειά της Μαργαρίτας είναι χαμηλών τόνων και λειτουργεί υποδόρια.

Η Μαργαρίτα αποκαλύπτει συγκαλύπτοντας, ξε-υφαίνει για να υφάνει για να αναφερθώ στον τίτλο της έκθεσης της ΄΄ οίκο -ιστοί΄΄, στρέφεται στις γνωστές δομές του ΄΄σπιτικού΄΄ και αναζητά από τα αυτά τα οικεία αντικείμενα, το τραπέζι καρέκλα, το μαξιλάρι, να μιλήσουν επιτέλους και να ΄΄βγάλουν τα σώψυχα τους΄΄....

Και γδύνονται οι καρέκλες και ξαπλώνουν σε στάσεις γυναικολογικές με το κάθισμα να βγάζει τα μέσα του έξω σαν μια άδεια φωλιά καθώς η πλάτη ρίχνει τα μαλλιά της μπροστά δίχως πρόσωπο. Εν είδει προσώπου όμως η άδεια κορνίζα με το πέπλο νυφικό, χαρτί περιτυλίγματος... Και το τραπεζάκι στην παράδοξη ισορροπία του καθώς στέκει ακυρωμένο στην χρήση του από την αιδοιακής μορφής τρύπα που προσδοκά το σπέρμα του φωτός μπας και καρπίσει το βιομηχανικό πλαστικό χορτάρι που βρίσκεται και από κάτω ΄΄χαλί να το πατήσεις΄΄ .... Αλλά και οι χρυσές ( βέβαια! ) κορνίζες ως όριο / πλαίσιο που ορίζει την τάξη ενός ΄΄ καθώς πρέπει έργου΄΄ αποκαλύπτουν συμβάσεις περιορισμούς με τους οποίους αποκλείονταν οι γυναίκες από την δημιουργία. Παρεκτός αν κεντούσαν κάτι χρηστικό και διακοσμητικό, ΄΄για το σπίτι΄΄ βεβαία πάντα κατ΄εντολήν και μέτρο γεωμετριμένο και προκαθορισμένο από την βιομηχανία - και αναφέρομαι στους σταμπωτούς καμβάδες που απαλάξανε ( !) τις γυναίκες από την αγωνία αυτής της ελάχιστης έκφρασης επιβάλλοντας την μίμηση και την καθυπόταξη στο ΄΄ορθό΄΄. View de Delft by Vermeer λοιπόν με χρυσές κορνίζες και απ΄όλα - το κέντημα μας έλειψε - by Margarita Petrova.

Γιατί η δουλειά της Μαργαρίτας με τρυφερότητα, γλυκόπικρο χιούμορ και ειλικρινή αγωνία αναζητά τα όρια και τις ισορροπίες μεταξύ φύλου σε ένα συλλογισμό που παράλληλα ανιχνεύει την Φύση φύσει Τέχνης.

Και στις μέρες μας η Πηνελόπη, ως κοινωνική συνθήκη που είμαστε όλοι, εξυφαίνει ιστούς βιοτεχνολογίας πατώντας ίσως σε πλαστικό χορτάρι...

Καλή συνέχεια Μαργαρίτα

Αιμιλία Παπαφιλίππου

εικαστικός